De zon staat bloedheet aan de hemel als we Italië via Triëst verlaten. De weg naar de stad daalt met 14% maar de oplooprem van de caravan heeft er geen moeite mee. Al snel staan we voor de grens met Slovenië, rijden daarna een driekwartier door een afwisselend dor landschap en komen op het schiereiland Istrië terecht. Deze streek heeft niet zoveel te lijden gehad van de Balkanoorlog. Als we de camping oprijden glanst de lagune helderblauw in de warme zonnestralen. Het is een prachtige camping op dit schiereiland en omdat het begin mei is, is het nog niet zo druk. Het rotsachtige strand nodigt al snel uit tot een verfrissende duik en 's avonds eten we in het open restaurant voor € 25 inclusief de drank.

In die twee weken verkennen we de omgeving, dalen af in een prachtige grot waar blinde vissen rustig in een grote waterkom zwemmen en stalagtieten en stalagmieten worden aangestraald door schijnwerpers. Het is koel in de grot, heel wat anders dan de buitentemperatuur van 35 graden.
Daarna rijden we door naar Porec aan de Mare Adriatico, een lieflijk en Middeleeuws aandoend dorpje met een prachtige haven waar goedkope en dure jachten dobberen op het water. De 'Dorpsstraat' is voorzien van geelachtige kinderkopjes en glad, de winkeltjes, de vlaggen en de toeristen maken het gezellig en het ijs bij de Italiaan is van bijzondere kwaliteit. De basiliek in het dorp is van een eenvoudige oude schoonheid.
De eerste bisschop Mavar werd tijdens zijn ambt door de Anti Christ gevangen genomen, gemarteld en uiteindelijk gedood.
In 1354 overviel de pest de stad en bleven er slechts 200 mensen in leven.
Enkele dagen later, in de avonduren, komt er een regenfront vanaf Italie dat we in de verte kunnen zien liggen. Bliksem schichten en gedonder ligt boven het land en komt al snel naar ons toe. Binnen een uur rukt de wind aan de tentstokken en worden alle hemelsluizen geopend, zodat binnen een half uur de hele camping blank staat. De andere morgen schijnt de zon en is het water weg.

Rovinj.
Enkele kilometers verder ligt een prachtig dorp aan de azuurblauwe zee. De oplopende straatjes doet menig kuit kreunen, de haven ligt vol met allerlei typische toeristenboten, waaronder twee driemasters en een vinkingschip. Het is een klein Middeleeuws dorp met 14 duizend inwoners die alle tijd van de wereld hebben en zich op de terrassen niet haasten om je te bedienen. Voor de kust liggen 22 eilandjes, waarvan één eiland nog al dichtbij waardoor zwemmers de moed hebben om er naar toe te zwemmen. Het grote plein met haar prachtige toren is bevolkt met duizenden toeristen die door de hitte al snel onder de parasols van de terrasjes duiken.
Tijdens het stichten van deze 'stad' waren de eerste bewoners Romeinen en Venetianen en dat vindt je terug in de meeste winkeltjes, koffieshops en ijssalons.

Als we verder rijden richting Vrsar komen we in het prachtig begroeide heuvellandschap de Limfjord tegen. We klimmen even 5 meter hoog op een uitkijktoren en dalen daarna 200 meter af naar de fjord. Op een omgebouwde vissersboot tuffen we door het dal naar open zee. We komen langs een naturistencamping waar de mensen ons vrolijk toezwaaien. In 1958 werd hier de film The Vikings opgenomen met in de hoofdrol Kirk Douglas. De grotten in de woeste bergen zijn zwarte gaten maar samen met de groene vegetatie en de zonnestralen maakt dit alles tot een sprookjesachtig geheel.

In die weken bezoeken we Pula een havenstad waar de Ferry boten richting Italie varen. Het kolossale amfitheater, gebouwd tijdens het bewind van keizer Augustus, met zijn verweerde bogen en kantelen doet denken aan langvervlogen tijden. Tegenwoordig worden er rock concerten, opera's en operettes gehouden en is het tevens het decor voor films. De stad is rond en op 7 heuvelen gebouwd en heeft prachtige olijfboomgaarden.

De laatste week rijden we meer dan 150 km door een wisselend groen landschap, heuvels en bergen en komen aan bij het Nationale park van de Plitvic lakes watervallen.
De 98 grote en kleine watervallen, de paradijsachtige omgeving, de wiebelende houten paden over het water, beroeren onze ziel, terwijl het ruisen van het water ons doet wegdromen naar lang vervlogen tijden.

Op een donderdagmorgen rijden we weer weg, wetend dat we dit prachtige land zeker nog een keer zullen gaan bezoeken.
De temperatuur is nog steeds 35 graden, maar al snel rijden we onder het gebladerte door van de eeuwige bossen van Slovenië, een land dat ons verbijsterd door haar schoonheid.