In het hotel kijken we verbijsterd naar de schroeiplekken in het dikke tapijt. Het blijkt dat als hier Indonesische vrouwen aan het strijken zijn, zij het hete strijkijzer zo maar op het kleed zetten. De douche was niet om aan te zien. Het ontbijt was knudde.
Jack brengt ons in zijn patrouillewagen naar de Angklung Kinder Muziekschool. De nachtelijke hemel is inktzwart. Houten tribunes onder een enorme bamboe overkapping met in het midden een groot vlak houdt ons twee uur lang gevangen tijdens het optreden van kinderen tussen de 4 en 14 jaar. Allemaal bespelen ze een Angklung, een muziekinstrument van een houten raamwerk met tussen de staanders steeds een ‘fluit’ van bamboe. Helaas door het wegvallen van fel licht zijn de meeste foto’s mislukt op de toen nog fotorolletjes. De foto’s van Angklung hier zijn van Zoover om een indruk te krijgen van die schitterde show door de kinderen.
De andere dag gaan we nog naar de Erevelden. Alleen al de stilte op het Ereveld Pandu waar 4000 witte kruizen overheersen tussen het prachtig bijgehouden groen, doet ons terug denken aan die vreselijke tijd. Het KNIL monument doet ons verstillen. Bij het uitgemergelde beeld van een jongen tijdens de Jappenkampen, moet ik even slikken, want toen zagen wij er ook zo uit.
2003. Java. Bandung .